Werken bij het Sociaal Kernteam Westland betekent: Westlanders ondersteuning bieden die jeugdhulp vragen, of er even niet uitkomen door de vele problemen die ze hebben.
Werken bij het Sociaal Kernteam Westland
Intensieve samenwerking
Dagelijks werken ruim 120 gedreven professionals om te doen wat nodig is om Westlandse gezinnen weer in regie te laten komen. Daarbij wordt intensief samengewerkt met de gezinnen zelf, de directe omgeving, ketenpartners en zorgaanbieders. Het Sociaal Kernteam Westland is een jonge en lerende organisatie, waar innovatie, samenwerken en betrouwbaarheid voorop staan. De ontwikkeling van de eigen professionals krijgt daarin volop kansen.
Nieuwsgierig geworden naar het Sociaal Kernteam Westland? Weten waar we voor staan en gaan?
“Ik heb de leukste baan van het Westland!"
Zorgregisseur Manon: “Ik heb de leukste baan van het Westland! Fijne collega’s, pittig maar heel bevredigend werk. Samenwerking is in ons werk cruciaal. Met school, de huisarts, partijen als Vitis Welzijn. Maar vooral met de mensen zelf. Zij moeten ons kunnen vertrouwen. Dus zeggen we altijd wat we doen, ook als dat niet zo fijn is, maar wel nodig voor het resultaat. Een gezin dat stabiel en gelukkig is, dat is mijn drijfveer. Elke dag weer.”
Vacatures bij het SKT
Vacatures
SKT vertelt - Sinterkerst
Vanuit de jeugdhulpverlening komen we op veel verschillende plekken en in aanraking met een hele hoop verschillende situaties.
Zo ook op een koude avond begin december. Collega Jen en ik zijn aanwezig op een moment dat een paar kinderen aangetroffen worden in een situatie die absoluut niet wenselijk is voor een kind. Met behulp van andere instanties brengen we hen onder op een plek waar ze wel veilig zijn en tot rust kunnen komen.
Op de plek is eten, een bed, verwarming enzovoort. Zo’n beetje alles wat nodig is om goed te kunnen verblijven. Alles behalve speelgoed. En wat kinderen ook mee hebben gemaakt, spelen doen ze bijna altijd en overal.
Die nacht lig ik daar lang over na te denken. Hoe triest is dit: Je bent een kind, je maakt van alles mee dat je nooit mee zou moeten maken en dan verblijf je eindelijk op een veilige plek maar dan is er geen speelgoed. Terwijl dat toch essentieel is om je gedachten een beetje te kunnen verzetten.
De volgende ochtend besluit ik een berichtje in onze straatapp te zetten. Ik vermijd te veel details maar geef aan dat ik een paar kinderen tegen ben gekomen in een onveilige situatie, dat we ze op een veilige plek hebben kunnen onderbrengen maar dat daar geen speelgoed is. Ik reken op misschien een paar puzzels, een paar autootjes of zo.
Binnen 10 minuten begint mijn telefoon te piepen en dat blijft de rest van de dag en het daaropvolgend weekend zo. Er komen mensen met auto’s vol met speelgoed voor rijden en er wordt speelgoed, kleertjes, boxen aangeboden. Tegen het eind van de middag staat mijn huis vol met Playmobil, blokken, knuffels, autootjes, poppen, treintjes en nog veel meer. En allemaal in hele goede staat, niks beschadigd.
Overdonderd door al deze gulle giften bel ik mijn collega Arjen en vraag hem of hij tijd heeft om vrijdag wat speelgoed rond te brengen. Enthousiast als altijd zegt hij gelijk ja. Ook bel ik een collega waarvan ik weet dat zij een gezin op haar caseload heeft waar niet zoveel geld is. Zij is gelijk blij en we maken een afspraak om spullen te komen halen. Ook zet ik wat apart voor een oma die haar kleinkinderen op moet voeden omdat hun eigen ouders weggevallen zijn.
En zo komt het dat wij de volgende vrijdag speelgoed naar een gemeentelijke locatie rijden waar gezinnen verblijven die gevlucht zijn uit oorlogssituaties. Daar aangekomen lopen we met dozen en tassen vol speelgoed naar de speelkamer. In de kamer ligt een hoop troep maar weinig speelbaars. We besluiten de boel eerst een beetje op te ruimen. We halen een paar vuilniszakken en gooien alles weg wat vies, oud of kapot is.
Terwijl we bezig zijn komen er een paar kinderen binnen, leeftijd zo tussen de 1-10 jaar oud. Eén meisje vraagt of ze ons mag helpen met de kast in te ruimen. Heel geduldig rangschikt zij alle knuffels op maat.
De andere kinderen halen ondertussen de tassen en dozen met speelgoed leeg en gaan gelijk spelen. Terwijl Arjen even bij hen gaat zitten krijgt hij een dikke boks.
En daar op dat moment voelen wij ons zo rijk! Niet vanwege alle materiele dingen die wij hebben, niet vanwege vakantieplannen of zoiets. Maar vanwege het feit dat wij even Sinterkerst hebben mogen spelen, vanwege de glunderende gezichten van deze kinderen en vanwege de knuffels en de high five die we krijgen wanneer we weggaan!
De komende weken zullen we nog veel bezig zijn met speelgoed uitdelen aan kinderen die het niet zo makkelijk hebben.
We verheugen ons er nu al op!
